1. „Mam na imię”- ćwiczenia językowe. Miś Anatol przedstawia się dzieciom, pokazuje mapę Ożarowa Mazowieckiego i mówi na jakiej ulicy znajduje się przedszkole, w którym mieszka. Następnie przykleja zdjęcie przedszkola na mapę. Dzieci próbują przedstawić się w zaprezentowany sposób. 2. Znajdź numer w naszej bazie i gotowe. Numer może być też zapisany 799353868 Jeśli masz informacje na temat numeru 799353868 to nie trzymaj ich dla siebie i podziel się nimi z innymi użytkownikami naszego portalu. Czy wiesz, że na Infonumer.pl każdego dnia ponad 50 tyś osób szuka informacji o nieznanych numerach takich jak 799353868 My przychodzimy na pomoc każdemu mieszkańcowi okolicy, nie patrząc na to w jakiej miejscowości i na jakiej ulicy mieszka. Zakup kamery termowizyjnej dla naszej jednostki z pewnością przyczyni się do zwiększenia bezpieczeństwa lokalnej społeczności. Być może Tobie lub komuś z Twojej rodziny będzie potrzebna Nasza pomoc. Znajdź numer w naszej bazie i gotowe. Numer może być też zapisany 451400980 Jeśli masz informacje na temat numeru 451400980 to nie trzymaj ich dla siebie i podziel się nimi z innymi użytkownikami naszego portalu. Czy wiesz, że na Infonumer.pl każdego dnia ponad 50 tyś osób szuka informacji o nieznanych numerach takich jak 451400980 Poznajcie Achmeda. Achmed ma pewien problem, a mianowicie nie ma prądu. Nie ma prądu nie tylko w domu, ale też na całej ulicy. Na jakiej ulicy mieszka? W jakim mieście? Pani przyjmująca jego zgłoszenie też zadaje sobie to pytanie, gdyż język niemiecki w wykonaniu Achmeda nie należy do najbardziej poprawnych: Des gut des mein name Znajdź numer w naszej bazie i gotowe. Numer może być też zapisany 786617833 Jeśli masz informacje na temat numeru 786617833 to nie trzymaj ich dla siebie i podziel się nimi z innymi użytkownikami naszego portalu. Czy wiesz, że na Infonumer.pl każdego dnia ponad 50 tyś osób szuka informacji o nieznanych numerach takich jak 786617833 lSULmgI. Na jakiej ulicy mieszkał ksiądz frelichowski potrzebuje na jutro pliss licze na naj Kazimiera Woźniak (z domu Nowak) urodziła się 8 lutego 1928 roku w Śremie. W 1933 przeniosła się z rodziną do Ostroroga. Bardzo wcześnie straciła rodziców; w 1937 roku zmarł ojciec, a rok później matka. Wraz z siostrą Heleną (ur. 1923) pod okiem sądownie nadanego opiekuna prowadziły restaurację i sklep spożywczy pozostałe po wojny był dla Kazimiery oraz jej siostry traumatycznym przeżyciem.– Pamiętam, jak do Ostroroga wjechali Niemcy – mówi Kazimiera – i jak wielki nas ogarnął strach, a strach to był okropny, ponieważ byłyśmy same i bez starszej osoby (opiekun poszedł na wojnę). Żyłyśmy w ciągłej niepewności – grudnia 1939 roku niemieccy żandarmi wpadli do domu sióstr, zawiadomili, że ojciec (Powstaniec Wielkopolski) miał broń, zrobili rewizję i wywieżli je wraz z innymi rodzinami z Ostroroga do więzienia we Wronkach. Warunki w więzieniu były koszmarne, więźniowie dostawali jeden posiłek dziennie – bardzo słoną zupę – którą z trudem się jadło i po której odczuwało się wielkie pragnienie. 8 grudnia wygnano więźniów z więzienia i pędzono – batami – do dworca kolejowego, a następnie załadowano ich w bydlęce wagony. Podróż bez pożywienia i w wielkim mrozie trwała dwie doby. Dla dziewczynek – które zostały bez rodziców i bliskich osób – podróż ta była kolejną traumą. 10 grudnia pociąg dojechał do Jędrzejowa (znajdującym się w Generalnym Gubernatorstwie). Nie wszyscy tę podróż przeżyli; ci którzy przeżyli, mieli odmrożone części ciała. Siostry zakwaterowano w pomieszczeniu po sklepiku (które było puste, nieogrzane, z wybitą szybą). Ciężko pracowały w kuchni „Sonderdienst” (niemieckiej policji pomocniczej).W 1943 roku siostra Kazimiery wyszła za mąż i wyjechała do Warszawy. Na początku 1944 – z tęsknoty za Heleną – Kazimiera przyjeżdża do stolicy. Mieszka wraz z nią i szwagrem na Mokotowie, na ul. sierpnia 1944 o godz. roku syreny w Warszawie zaczęły wyć. Dom, w którym mieszkała Kazimiera z bliskimi, już pierwszego dnia powstania był ostrzeliwany przez Niemców. – Ostrzeliwano nas z dołu i z góry, były bomby, pociski, moździerze i strzały karabinowe – mówi Kazimiera Woźniak. Byliśmy otoczeni przez Gestapo, SS i żandarmerię, ponieważ niedaleko – na ul. Kazimierzowskiej – była siedziba SS, a wszędzie byli zakwaterowani Niemcy. To był szok, to był zryw. Entuzjazm wśród młodzieży był ogromny. Już pierwszego dnia ginęli najmłodsi… Włączyłam się do powstania i wraz z innymi młodymi ukradkiem kopałam okopy, stawiałam barykady. Nie mieliśmy broni, byliśmy pod stałym ostrzałem. Wyciągaliśmy rannych z gruzów, grzebaliśmy zabitych. Ze względu na siostrę (która była wtedy w ósmym miesiącu ciąży) nie mogłam się za bardzo oddalać od domu. Przebywaliśmy wtedy (jak wszyscy mieszkańcy Warszawy) w piwnicy. 21 sierpnia Niemcy wjechali na podwórze budynku, w którego piwnicy przebywaliśmy i krzycząc „Alle Raus!” kazali nam wychodzić. Każdy się bał. Wiedzieliśmy, co nas czeka. Niemcy albo zganiali ludzi do piwnic i wrzucali tam granaty albo wyciągali ludzi z piwnic i rozstrzeliwali na podwórzu lub ulicy. Wyszłam pierwsza z piwnicy, przeżegnałam się. Następni zaczęli wychodzić, niektórzy wybiegali na ulicę, inni uciekali przez dziury na inne podwórza. Ja wybiegłam na ulicę i zostałam postrzelona w lewą rękę przy nadgarstku, w lewą nogę powyżej uda (tę kulę mam do dzisiaj) oraz w brodę, co skutkowało ubytkiem zębów i raną nad językiem. Obok mnie biegła sąsiadka, Helena Stępniowa, zginęła na miejscu. Natomiast ze mnie lała się krew, byłam w wielkim szoku i bólu, chciałam wołać: „Gdzie jest siostra?”, ale nie mogłam, ponieważ miałam przestrzeloną szczękę, potrzaskane kości, a to wszystko puchło – dodaje serii otrzymanych strzałów zasłabła, ale ktoś ją złapał na ulicy i zaniósł do jednej z piwnic. Później zaniesiono ją do szpitala, najpierw do szpitala na ul. Odyńca, stamtąd skierowana została do szpitala Elżbietanek (który był przeznaczony dla powstańców). W szpitalu odbyła się skomplikowana operacja. Wszystkie zabiegi, które jej wykonano, odbywały się bez podania środków znieczulających, tabletek i zastrzyków. Podczas operacji była przywiązana do stołu operacyjnego, ktoś trzymał jej głowę. Z bólu straciła przytomność. Po operacji przez jakiś czas nie mogła jeść ani sierpnia, podczas odwiedzin siostry i szwagra, Kazimiera nalegała, aby ją zabrali ze sobą z powrotem do piwnic. Spotkała się ze stanowczym sprzeciwem szwagra argumentowanym jej złym stanem zdrowia, ale ona bardzo nalegała – „na migi”, ponieważ wciąż nie mogła mówić. W końcu, bez zgody lekarzy, wraz ze szwagrem i siostrą, opuściła szpital i okopami dostali się do piwnicy na ul. Racławickiej. W ten sam dzień, o godz. dowiedzieli się, że szpital Elżbietanek został zburzony, a zginęli w nim ranni, lekarze i pozostały personel medyczny. Najbardziej zburzona była ta część szpitala, w której leżała bez opieki lekarskiej i z ropiejącymi ranami. Wciąż – z bliskimi – zmieniała piwnice. Zapasy żywności się kończyły. 21 września Helena w piwnicy, w bardzo trudnych warunkach sanitarnych i bytowych urodziła syna. Dwa dni później do ich piwnicy wpadli Niemcy, wygnali na ulicę i przepędzili do fortów mokotowskich. Ludzie bali się wchodzić do fortów, ponieważ słyszeli już o obozach i gazowaniach. Noc spędzili w lochach fortów, później zagnano ich na Służewiec, a stamtąd przewieziono do obozu przejściowego w Pruszkowie (były to hangary kolejowe z kostką brukową i szynami kolejowymi). Tam oddzielono Kazimierę od siostry i jej rodziny. Znalazła się w hali z osobami chorymi i starszymi (siostra w hali I, w której znajdowali się ludzie przeznaczeni do wywozu). Ponowne rozdzielenie z siostrą było dla Kazimiery tragedią. Ze względu na ropiejące i nieopatrywane rany udało jej się przedostać na halę, w której urzędowała niemiecka komisja lekarska. Kolejka do lekarzy była ogromna, a rany coraz bardziej bolesne. Przechodząca pielęgniarka zignorowała jej prośbę o szybsze dostanie się do komisji lekarskiej. Na płaczącą, zrezygnowaną i wyczerpaną dziewczynę zwróciła uwagę Kazimiera Drescherowa, tłumaczka lekarzy. Podeszła do niej i zaprowadziła do lekarza. Od niej też dowiedziała się, że na podstawie zezwolenia wydanego przez lekarza można przejść na inną halę (lub wyjść z obozu na podstawie stwierdzonej choroby). Po tym, jak opatrzono jej rany, Kazimiera poprosiła doktora Koniga o zezwolenie na przejście na halę I. Zezwolenie takie uzyskała; po pewnym czasie żołnierz niemiecki odczytał, że może przejść do innej hali. Pozwolenie Kazimiera otrzymała na kartce. W hali I spotkała się z siostrą, szwagrem i ich wycieńczonym w obozie w Pruszkowie robiło się coraz trudniejsze ze względu na jesienne chłody i głód. Szwagier miał odłożonych trochę złotych dolarów – za dziesięć kupił od maszynisty wiadro cynkowe. Dzięki tym dolarom przeżyli. Mając naczynie, mogli chodzić po zupę, bez niego nie mieliby możliwości jej zdobycia. Dziecko Heleny robiło się coraz słabsze. Z końcem powstania, na początku października, załadowano ich do wagonów – węglarek. Nie wiedzieli, gdzie ich wywożą. Późnym wieczorem, w czasie postoju, w polu, przed Skierniewicami, ze względu na ciężki stan zdrowia dziecka, nie bacząc na niebezpieczeństwo, udało im się wydostać z pociągu – wyskoczyli na pole. Doczołgali się na przedmieście miasta, znaleźli chatkę, w której udzielono im schronienia. Rano dostali się do lekarza, który stwierdził zgon dziecka (siostra Kazimiery później już nigdy nie mogła mieć dzieci). Syn Heleny i jej męża (ochrzczony zaraz po urodzeniu) został pochowany na cmentarzu w Skierniewicach. Rodzina trafiła następnie do mieszkania na ul. Mszczonowskiej. Rany Kazimiery wymagały intensywnego i systematycznego leczenia, dlatego postanowiła udać się – tym razem już sama – do Jędrzejowa, do lekarza Dulina (który był później dyrektorem szpitala w Szamotułach).W pociągach odbywały się w tym czasie łapanki, jednak Kazimiera nie zważała na nie i podczas podróży ukrywała się w ubikacjach. Podróż ta wymagała od kobiety wiele odwagi, ale wiara w to, że dojedzie do Jędrzejowa była ogromna. W szpitalu w Jędrzejowie lekarz Dulin skierował ją do kliniki w Krakowie. Po skomplikowanych i bolesnych zabiegach wróciła do Jędrzejowa i zamieszkała z rodziną, z którą dzieliła celę we Wronkach. W grudniu do Kazimiery przyjechała także siostra z mężem. 17 stycznia 1945 roku do Jędrzejowa wkroczyli Rosjanie. Kazimiera zrozumiała, że wojna się kończy. Przed Wielkanocą przyjechała do Śremu, później do Ostroroga, a tam starała się – po raz kolejny – zacząć życie od nowa. Kontynuowała leczenie w klinice w Woźniak po wojnie pracowała w restauracji (u siostry i szwagra) w Ostrorogu, później w Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” na stanowisku pracownika umysłowego (w latach 1957-1963 była wiceprezesem zarządu do spraw handlu), była radną Miasta i Gminy Ostroróg, ławnikiem Sądu Rejonowego w Szamotułach, działała w Towarzystwie Przyjaciół Dzieci i w Polskim Czerwonym Krzyżu, a po przejściu na emeryturę w Polskim Związku Emerytów i Rencistów. Otrzymała medale za zasługi dla województwa poznańskiego i miasta Ostroróg, za zasługi dla Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych, medal Związku Inwalidów Wojennych „Wieczna Chwała Niepokonanym”, medal 50-lecia wyzwolenia z Obozów i Więzień II Wojny Światowej, a także medal matki i medal z okazji 50-lecia pożycia małżeńskiego. Jest Kombatantem i Osobą Represjonowaną I grupy.– Moje dziecięce, sieroce przeżycia wojenne pozbawiły mnie domu i pozostawiły wspomnienia wielkiego okrucieństwa, cierpienia i bólu – mówi Kazimiera – Podczas powstania wiele osób poniosło bezsensowną śmierć. Mimo tego, że cały czas się leczę, a z biegiem czasu stan mojego zdrowia ulega pogorszeniu (nie widzę na prawe oko), jestem zapraszana do szkół na spotkania z młodzieżą. To dla mnie wielkie przeżycie, ponieważ odżywają wspomnienia. Wzruszające jest także to, z jaką uwagą jestem wysłuchiwana – dopowiada uczestniczka Powstania Warszawskiego. Przetłumacz na niemiecki. jakiej ulicy mieszkasz? pomieszczenia masz w swoim domu? leży na szafce nocnej. wiesza zdjęcia na ścianie. jest twój adres mailowy? moim domu są 2 pokoje, kuchnia, łazienka i korytarz. leżą zdjęcia? kładzie książki na parapecie. Proszę o pomoc na poziomie 2 KL gim Tylko nie przez translator ;*) ♥_иαćραиα żєℓкαмι_♥ zapytał(a) o 23:46 Na jakiej ulicy mieszkasz ? 0 ocen | na tak 0% 0 0 Odpowiedz Odpowiedzi Fantôme. odpowiedział(a) o 23:49 Ja mieszkam w mieszkaniu a nie na ulicy ;) 1 0 Yankes_ odpowiedział(a) o 23:46 wielkopolska :D 0 0 cukieereqq odpowiedział(a) o 23:49: gdzie to ? MonelxDDD odpowiedział(a) o 23:47 Długiej <3 ;* 0 0 MONICAS76 odpowiedział(a) o 23:47 Tudor Road :D 0 0 Diaanka :* odpowiedział(a) o 23:47 Nie mieszkam na ulicy. Mieszkam w domku przy ... ulicy. xD 0 0 Yankes_ odpowiedział(a) o 23:53 kielce :D 0 0 Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub Basia Chalińska – Dzień dobry, biuro nieruchomości? Chcę kupić mieszkanie. – Dzień dobry, tak, dodzwonił się Pan do „Sweat Home” Nieruchomości, Tomasz przy telefonie, w czym mogę Panu pomóc? – Mówiłem: potrzebuję mieszkanie. – Jakie dokładnie? – Mniejsze. – Aha… W jakiej lokalizacji? – Gdzieś tu blisko. – Aha… Coś więcej może mi Pan opowiedzieć? – Aaa, no tak, dobrze że Pan pyta – żeby wysoko nie było i żeby z okien nie było widać śmietnika. – Ok. To już wszystko? – No i najważniejsze – żeby było ładne! 🙂 Masz tu babo placek. Jest Klient, jest potrzeba, jest pierwszy kontakt i jest … czarna d…ziura. Siedzi Tomasz i duma. Zebrany wywiad wygląda marnie, ale nie chciał spłoszyć człowieka. Lista zebranych info nie grzeszy konkretami: 1. mieszkanie, 2. zakup, 3. mniejsze, 4. tu blisko, 5. niewysoko –hmmm, Tomasz sam mieszka na parterze tak zwanym „wysokim” więc co jest niewysokie?, 6. żeby nie było widać śmietnika – a taki przy alejce osiedlowej może być? czy już dyskwalifikuje ofertę? 7. ładne (Tomasz widział ostatnio czadowy loft w miesięczniku wnętrzarskim, o to chodzi?) Aaa – no i jeden konkret jest– numer telefonu na ekranie smartfona Tomasza. Tomasz spryciula zjednał sobie dzwoniącego delikwenta i już twarzą w twarz zaczyna swoje dochodzenie. Dzwoniący Poszukiwacz Mniejszego Ładnego Mieszkania Tu Blisko Bez Śmietnika, bardzo chętnie umówił się na spotkanie. Z żoną nawet przyszedł zachęcając ją słowami „Chodź Matka, ten młody nam znajdzie mieszkanie”. Pan Józek z żoną przekracza próg biura Tomasza: – Proszę usiąść – zachęca Tomasz. – A nie, nie, od razu idziemy! – oponuje Pan Józek – A gdzie? – A oglądać… Tomasz wziął głęboki wdech. – Panie Józefie, mogę się tak do Pana zwracać? Zanim obejrzymy mieszkania chciałbym zadać kilka pytań. No i się zaczęło… Na początku było łatwo, warunki współpracy omówili na stojąco, bo Klientom szkoda było czasu. Pan Józek już kilka biur przeszedł, więc to nie nowość. Inni już mu szukali, ale potem ręce rozkładali, że Klient wymagający. Do umowy trzeba dowód pokazać, telefon, „imejla” nie mają. Proste pytania to i szybko poszło. Ale reszta? Z informacji uzyskanych z pierwszej rozmowy telefonicznej – Tomasz mógłby umówić co najmniej kilkadziesiąt ofert w mieście. Bo każde jest mniejsze, niżej i ładne – zależy od punktu odniesienia. Na to ani Józkowi ani jego żonie zwanej przez niego „Matką” zdrowia mogłoby nie starczyć. Więc już po kolejnych pytaniach co oznacza „mniejsze” i „tu blisko” Pan Józek usiadł z Matką przy stole. Tomasz notuje usłyszane informacje i o zgrozo – pyta dalej! A piętro? A czy widoku nie szkoda, a zdefiniujmy „śmietnik”, „ładnego” póki co nie dotyka. Dojdą i do tego. – A co to ja na spowiedź tu przyszedłem? – dziwi się Pan Józek. Tomasz miło i z uśmiechem brnie dalej „Panie Józefie, żebym zrozumiał dobrze Państwa potrzeby i znalazł szybko optymalną ofertę zapytam jeszcze skąd taka decyzja?” A że w oczach Pana Józka Tomasz zaczął się jawić jako poczciwy chłop, to się wyrwało, że dzieci poszły w świat, każde jest na swoim, że wiatr po mieszkaniu hula, bo metrów dużo, kamienica wysoka a koszty ogromne bo piec elektryczny ciągnie. Na to żona, się wtrąciła, że na święta to się wszystkie dzieci zjeżdżają a i wnuki na wakacje też by chciały przenocować, ale co zrobić jak zaoszczędzić trzeba – to i metrów mniej musi być. Tu już swój sklep ma ulubiony za rogiem i nigdzie indziej nic nie kupuje. Już przy herbacie z dwoma czubatymi łyżeczkami cukru Pan Józek wspomniał, że teraz w mieście to mu tylko szwagier został z którym w karty można pograć. Ale, że mieszka po drugiej stronie miasta to i nie ma jak się z nim widzieć, bo samochodu nie mają. Żona zwana „Matką” wspomniała, że jej Józek na kolana narzeka, i że chodzić coraz trudniej – więc sił nie ma na te czwarte piętro ich kamienicy się wdrapać, to teraz niżej musi być. Że mieszkanie choć trudno będzie się do mniejszego przyzwyczaić (bo te wnuki), to musi być małe, bo żeby po sprzedaży tego czwartego piętra coś na zapas starczyło do emerytury dołożyć. A że ona kiedyś o ogródku marzyła, bo tak kwiaty lubi i ciszę, i słońce, co by na starość kości wygrzać. A tu w kamienicy balkonik malutki od ulicy z tramwajem. Ponarzekali, że już tyle widzieli mieszkań, co to niby takie miały być jak mówili – mniejsze, nisko, taniej, ale już tracą nadzieję, bo albo za małe jednak było, albo sam parter – a to niebezpiecznie może, że takie „za nowoczesne” też widzieli, bo to mody teraz takie, a oni jak w szpitalu się poczuli, bo biało i szaro było w środku. Wmawiali im wszyscy, że to podobno ładne teraz – a oni jeszcze trochę chcą czuć, że żyją a nie, że już na oddziale szpitalnym mieszkają. Przy drugiej herbacie Pan Józek wygodnie rozsiadł się na krześle w biurze i o wędkowaniu zaczął historię jak to kiedyś ze szwagrem szczupak jak dąb im wędkę złamał. I że to były czasy…Tomasz słuchał i słuchał, coś notował, dopytywał i tak zleciały dwie godziny… bo potem do doktora się spieszyli, a tak jakoś zleciało w tym biurze przy herbacie. Pan Józek wyszedł „wyspowiadany” i nawet się nie zorientował, że nic tego dnia nie obejrzał, za to Tomasz zgrabnie umówił się z nim na najbliższy poniedziałek na „konkret”. W poniedziałek pojechali – do zupełnie innej dzielnicy – innej niż ta „tu blisko”, w której do tej pory zeszli wszystkie mieszkania – w sumie nie potrafili powiedzieć, czemu tylko w tej dzielnicy „tu blisko” szukali. Bo sklep blisko? Ta nowa gdzie indziej, ale za to blok obok Szwagra Od Kart! I przy tym samym sklepie sieciowym co tam w centrum! Piętro? – szóste! Ale winda jest to i Józkowe kolana odpoczną, a to o to chodziło! Że też nie pomyśleli wcześniej! Namiastka ogrodu za oknem jest nawet bo piękna loggia – od południa – surfinie będą się pięknie chować, fotel się wystawi, na topole pod blokiem popatrzy. Śmietnika nie widać – bo tym „śmietnikiem” do tej pory nazywali plac budowy nowej handlowej kamienicy po sąsiedzku. No i w ogóle…. piękne takie, bo w boazerii – podobnej jak u nich w mieszkaniu w kamienicy do tej pory i firanki takie ładne, i łazienka z kwiatowym wzorkiem, że aż „Matka” się uśmiechnęła do Tomasza, bo ci agenci wcześniej mówili jej, że szare betonowe płytki to teraz niby „ładne”. Co to ci młodzi teraz już gustu nie mają! A ten miły Tomasz młody a gust ma! 😉 A i lampy normalne na środku sufitu a nie jakiś ledowe węże co to zimne światło dają. A do tego … wcale nie mniejsze, wnuki się pomieszczą w wakacje! –ale przy tym sporo tańsze niż ich dotychczasowe w kamienicy przy głównym deptaku miasta. Tomasz sprawdził, że wysoki blok na obrzeżu miasta jest na tyle tańszy, że i spora górka zostanie po sprzedaży, więc i emerytura spokojniej zleci. Tomasz wręcza opis mieszkania Panu Józkowi a do tego kartkę -rozkład jazdy autobusu z przystanku pod blokiem: – Panie Józefie – to dla Pana – ten autobus, który się tu zatrzymuje – tylko 2 przystanki dalej ma postój przy jeziorku. Pozwolenie na wędkowanie tylko Pan wykupi. Szczupaki tam biorą! 😉 – mruga porozumiewawczo. … I tak Pan Józek pakuje z „Matką” walizki. Mieszkanie czeka. Mówili: mniejsze, niżej, blisko – w centrum, bez śmietnika za oknem a tu: większe, wyżej, w dzielnicy Szwagra, daleko od hałaśliwego centrum, z surfinią na poręczy – i to jest to, czego im było trzeba! „Matka” jakaś weselsza, bo do siostry blisko, a i wnukom pokój szykuje, Józek już wędki ogląda. Ojjj… nie posłuchał ich ten Tomasz? A może właśnie odwrotnie – posłuchał… lepiej niż inni! Posłuchał emocji i tego czego potrzebowali, a czego nie nazwali. Tomasz w zaciszu biura dopina sprzedaż ich czwartego piętra kamienicy, którą mu zlecili. Z umowy obiecane honorarium Tomaszowi zapłacą, a do tego Pan Józek, w podziękowaniu pierwszego szczupaka Tomaszowi zawiózł – za to, że po tej „spowiedzi” u Tomasz od razu do prawdziwego raju ich zabrał… 😉 Pośrednik w obrocie nieruchomościami, kobieta aktywna, marzycielka. Współorganizuje spotkania branżowe, promuje współpracę między biurami, słucha ludzi, wywołuje dyskusje, wyciąga wnioski... i opisuje.

na jakiej ulicy mieszka szwagier